« Home | ดาวสะท้อนกลับย้อนเยือนไปอยู่ในเยาว์ของชีวิตฤดูหนาว... » | สวนร้างกับการปรากฏขึ้นของรอยเท้าใครตามทางเดินไปบนผ... » | ฉันยังคงจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยเดินทางมาเพื่อเธอมาร่... » | ม่านหมอกหลังภูเขาโรยตัวเป็นทางยาวเสมือนหนึ่งในฉากน... » | ในเงาวาวระยับของน้ำค้างยามเช้าสะท้อนเห็นรอยเท้าของ... » | ความหนาวเย็นกลายเข้ามาเยือนอย่างแช่มช้าทว่าแทรกลึก... » | ในนามฤดูกาลฝน หนาว ร้อน ฝน หนาว ร้อนการได้มาของพัน... » | รื่นรมย์ในเงาเช้าแห่งสวนเขียวของฉันดื่มด่ำทั้งห้วง... »

บางมนุษย์บนร่างเงาตะวันออก
อาจศรัทธาต่อความตายว่าเป็นของจริงแท้
ในสภาวะถูกกระทำย่ำยี
พวกเขาต้องป้องหน้าปิดตาด้วยสองมือที่มีอยู่ของตน
เพื่อคืนความอ้างว้างให้อบอุ่น
ระงับเหตุแห่งความโกรธเกรี้ยวทั้งมวล
ก้มหน้าสดุดีความตายและความสูญเสียที่เกิดขึ้นนั้น
ด้วยการนิ่งเฉย อย่างไม่ทุกข์ร้อน
ราวกับว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น
มนุษย์ทั้งหลายเอ๋ย...
พวกเจ้าจงแลดูเสียให้เต็มตา
การมิอาจขออุธรณ์หรือร้องทุกข์แทนต่อพระเป็นเจ้าทั้งหลาย
ไม่ว่าด้วยความเกรี้ยวกราดหรือหยาดน้ำตาที่ควรไหลหลั่ง
นอกจากเสียงกร่นด่าเพียงเบาๆ
อันเหือดหายไปกับสายลมแห่งฤดูกาล


พวกเขารับรู้...
มนุษย์พวกนั้นหาใช่ศรัตรูตัวจริงแต่อย่างใดไม่
พวกที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของประเทศมหาอำนาจเหล่านั้น
หาใช่ศรัตรูตัวจริงแต่อย่างใดไม่