๑
เหมือนนกเปลี่ยวตัวหนึ่งถลาร่อนลงสู่ผืนแผ่นดินเก่าแก่
บทเพลงท่วงทำนองโบราณได้ขานขับขึ้นอีกครั้งในห้วงคำนึง
สายลมฤดูหนาวชำแรกผ่านเข้าสู่ใต้เรียวปีก
เปิดแววตาทอดมองออกไปไกล
สู่ห้วงวัยเยาว์สีหม่น
แม้ไม่สนิทใจนัก แต่กลับดำดิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน
๒
กาลเวลากัดกร่อนรูปนามของตัวเอง
พร้อมๆ กับความเศร้ากระจายตัวรอบๆ ขั้วหัวใจอย่างเป็นจังหวะ
ชีวิตผ่านมาไกลเกินจะบินหวนกลับ
ในนามของสิ่งมีชีวิตและไม่มี
โอ...ในความเป็น-อยู่
โอ...ในความเป็น-อยู่
Comments